Wróć

Idiotka na niby

  • Autor/Autorka

    Pierre Gripari

  • Wiek adresata

    od 12 lat

  • Zalecana na scenę

    dramatyczną

  • Opracowanie

    Justyna Ilasz

  • aktualizacja (2022 rok)

    Agata Łukaszewicz

Tematy

    1. odpowiedzialność
    2. konflikt
    3. relacje
    4. bohater
    5. zmiana
    6. bohaterka
  • Obsada

    On (szef Towarzystwa); Ona (akcjonariuszka)

  • Streszczenie

    Do biura przychodzi kobieta, która pyta o pana Iksa. Ów bierze ją za swoją nową sekretarkę przysłaną przez kadrowego. Pan Iks poleca pannie Igrek, by przeszła się po gabinecie i ocenia jej prezencję. Zapytana o znajomość stenografii bohaterka nie kryje, że nie ma o tym pojęcia; maszyn do pisania nienawidzi, ale umie pisać odręcznie. Pan Iks chce sprawdzić jej umiejętności, więc dyktuje postaci pismo. Panna Igrek nie sprawdza się, przekręca wyrazy, popełnia błędy. Kiedy orientuje się, że potencjalny szef nie jest zadowolony, zaczyna płakać. Pan Iks lituje się nad nią i daje jej kolejną szansę ‒ odbieranie telefonów. Jednak i teraz nie zdaje ona egzaminu ‒ obraża rozmawiającego z nią pana Zakalca, przekazując słowo w słowo to, co pan Iks szczerze myśli o swoim rozmówcy. Pan Iks nazywa ją idiotką, więc panna Igrek zaczyna szlochać. Mężczyzna mięknie, pociesza ją, w końcu akceptuje podaną przez nią stawkę miesięczną. Wtedy Igrek ujawnia, że jest panią Ka, główną akcjonariuszką Towarzystwa i przyszła sprawdzić jego kompetencje. Stwierdza, że nie jest godny zajmowanej pozycji w firmie i proponuje mu przejście na stanowisko portiera, gdzie przydadzą się uprzejmość, wrażliwość i dar nawiązywania kontaktów z ludźmi.

  • PRZESŁANIE

    Dramat gra stereotypami dotyczącymi kobiet. Akcjonariuszka Towarzystwa celowo zachowuje się jak nieprofesjonalna sekretarka, której jedynym atutem jest wygląd zewnętrzny. Pan Iks ‒ mimo iż zachowuje się jak „kompetentny szef” ‒ schwytany w pułapkę wykazuje brak profesjonalizmu. Sztuka Gripariego pokazuje w groteskowy sposób zgubność oceniania ludzi po pozorach oraz teatralność ról społecznych, które odgrywamy w życiu.

  • Źródło pochodzenia tekstu

    Tłumaczenie z języka francuskiego: Barbara Grzegorzewska, Tytuł oryginału: „La fausse gourde”

  • Prapremiera

    Teatr Telewizji, reż. Witold Adamek, grudzień 1997

  • Lokalizacja

    8. numer Nowych Sztuk dla Dzieci i Młodzieży (1995 r.), nakład wyczerpany

Powrót do góry strony